Call of Juarez: Bound in Blood (İnceleme)

[meltem]

Babamla koltuğa kurulmuş İyi, Kötü, Çirkin'i izlerken düşündüğüm tek şey filmin ne kadar başarılı olduğu değildi. Çoktan kafamda bana ait, tamamen benden beslenen bir kovboy yaratmıştım bile. Elimde oyuncak Altıpatlar, çevrede "dıkşın, dıkşın!" nidalarıyla dolaştığımı tahmin edebiliyorsunuzdur herhalde. Sonrasında alınan şapkalar, çizmeler, yelekler ve aile bütçesinde açılan delikler... Hepsi ne içindi? Basit bir çoçukluk hevesi için mi? Eğer günün birinde biri bana bu soruyu soracak olursa kesin bir dille "Hayır" diyeceğim. Tamam, belki kovboy olmak isteyecek yaşı çoktan geçtim ama içimdeki vahşi batı aşkı, kovboylara duyduğum hayranlık hiçbir zaman bitmedi. Onlara ait ne varsa tükettim diyebilirim. Kostümler, filmler, oyunlar.. Oyunlar mı? Sanırım birkez daha düşünmem gerekecek. Zira karşımda vahşi batı temalı bir devam oyunu duruyor. E o zaman ne diyoruz? Adios amigos!

Bir avuç insanın neler yapabileceğini tahmin bile edemezsin!

Piyasadaki benzer oyunları saymaya kalkıyorumda sayıları 3'ü, 4'ü geçmiyor. Hal böyle olunca insan sormadan edemiyor "niye bu kadar azlar" diye. Şaka değil vahşi batıdan bahsediyoruz; bir dönemin popüler kültürü, sinemanın parlak tarafı.. Eğer kafamı duvara çarptığımdan beri beynimde hasar oluşmamışsa yanlış hatırlamıyorumdur; ben henüz küçük bir çocukken pazar sefalarımız vardı TRT'de. Sadece pazar değildi aslında. Hafta içi de olurdu ama pazarları bir başkaydı. Ailecek kurulurduk TV başına, işte o zamanın karizma kovboyu kimse adamı dört gözle izlerdik (birde acayiptir bizim ailede gözlüksüz fert yok). Ağzından çıkacak tek bir kelimeyi, yapacağı ufak bir hamleyi heyecanla beklerdik. Ne günlerdi be.. Şimdi düşünüyorum da, küçükken kovboy olma hayalleri kuran tek çocuk, TV başında kendinden geçen tek aile de benim ailem olamaz ya. Peki bu kadar sevilen bir temadan nasıl oluyor da bu kadar az oyun çıkıyor? (birkaç satır öncesi.) Artık oyun yapımcılarının uyuzluğundan mıdır bilmiyorum ama hep göz ardı edildi bu tema. Ya da cesaret edilemedi. Zira oyuncuyu sınırsız betona boğup, eline son teknoloji silahlar yerleştirmekten daha zor bir iş bu. Ama neyse ki cesaret edecek birileri varmış. Şöyle bir bakıyorumda kimler var kimler yok diye; aklıma Outlaws, Gun ve Desperados geliyor. Harbiden çok azlarmış. Hah birde Call of Juarez vardı. Grubun lideri, uzun boylu, temiz yüzlü, zeki şahsiyet...




Evet kovboy, seni bağışlamam için bana bir şeyler anlat. Mesela hikayenden başla.

Sanırım bizim ailenin anormalliklerini bir kenara bırakıp, asıl konumuz olan Call of Juarez: Bound in Blood'a (CoJ: BiB) dönmemiz gerekiyor. İlk oyunu oynayan -şanslı arkadaşlar- hatırlayacaklardır Call of Juarez'in nasıl etkileyi bir senaryosu olduğunu. İşte CoJ: BiB tam da ilk oyunun ağırlığına yakışan bir girişle karşılıyor bizleri. Ekranda iki adam var. Birbirlerine silah doğrultmuşlar. Ardından kamera biraz hareketleniyor ve hemen köşede güzel bir bayan olduğunu görüyoruz. Ne var ki güzelliğine doyamadan yüzündeki endişeye takılıp kalıyoruz. Daha "sanırım bu kadın yüzünden birbirlerine silah doğr.." demeye kalmadan ekran kararıyor ve epey geriye, 20 yıl öncesine gidiyoruz. İç savaş dönemindeyiz, ekranda Ray var. İlk oyundan tanıdığımız, Billy'nin üvey amcası olan Ray. Anlıyoruz ki Ray yine ana karaktelerden biri olacak. Sonradan öz kardeşi Thomos'da devreye giriyor ve ordudan kaçış için her şey tamamlanıyor. Kasabaya dönüyorlar ama ne dönüş! Şerif ikiliden silahlarını vermelerini istiyor. Bir adamın vahşi batıya silahsız girdiğinde başına neler gelebileceğini ilk oyundan çok iyi biliyoruz. Ray'de bunu göz önüne alarak şerife meydan okuyor ve büyük düelllo başlıyor. Gerçekleşen düelllo sonucunda şerifi öldürüyoruz ve gerideyse sadece ordudan kaçıp, cinayetle aranan ikilimiz kalıyor...Tüm bunlar gerçekleşirken tıpkı küçüklüğümde olduğu gibi ağzım açık bakıyordum. Gerçekten de yine yapacağını yaptı Juarez. Derin bir senaryo bekliyordum ama bu kadarını da değildi. Oyunu oynuyorum ama nasıl, kafa başka yerde. Adeta beynimden vurulmuşa döndüm, şu anda benimle değil, ruhumla irtibat kuruyorsunuz. Şaka bir tarafa gerçektende çok güçlü temeller üzerine kurulu bir senaryoya sahip CoJ: BiB. İlerledikçe bunu daha iyi anlıyor ve resmen büyüleniyorsunuz. Keşke Techland diğer oyunların senaryosuna da el atsa diyerekten ilgili teknik detaylara geçiyorum.

Buralarda silahını ne kadar hızlı kullanırsan o kadar çok yaşarsın.

CoJ: BiB tıpkı ilk oyunda olduğu gibi iki ana karakterden meydana geliyor. Ray ve Thomos biladerleri kontrol ettiğimiz oyunda, sistem fazlasıyla basit; yeni bölüme başlamadan önce ikiliden birini seçmemiz isteniyor. Seçtiğimiz karakteri biz, diğer karakteriyse bilgisayar yani yapay zeka kontrol ediyor. Fakat burda dikkat edilmesi gereken bir husus var. Karakteler arası seçim yaparken bazı kriteleri göz önünde bulundurmamız gerekiyor. Çünkü ikili arasında gerçekten kayda değer farklar var. Mesela Ray'den başlayalım. Ray, elinde taşıdığı iki silahla meşhur arkadaşımız. Yakın mesafede ve düellolarda usta oluşu bir kenara kalabalık gruplara karşı savaştığımızda fazlasıyla başarılı. Elinde iki silah taşıdığını söylemiştik. İşte bu silahların bir keramaeti varmış. Şöyle ki, birden fazla düşmanla karşılaştığımızda silahın ibresi ikiye ayrılıyor. Böylece iki silahı birbirinden bağımsız olarak kullanabiliyorsunuz. Yani aynı anda iki düşmana birden nişan almak mümkün oluyor. Başta bu kullanıma alışmak biraz zaman alıyor ama alıştığınızdaysa oyundan aldığınız keyif katlanarak artıyor. Ha ben elimde iki silah istemem diyorsanız birde dinamitimiz var. Ray'in bir dakika bile yanından ayırmadığı dinamiti diğer elinize alarak düşmanlara korku saçmakta sınırsız özgürlüğe sahipsiniz. Son olaraksa Ray'in bıçaklarının olduğu haberini verelim. Bu bıçaklar sayesinde kesme, biçme ve deşme (!) işlemlerini rahatlıkla halledebiliyorsunuz. Şimdi gelelim Thomos biladerimize. Thomas, Ray'in tam tersine uzak mesafede başarılı. Haliyle bu özelliğini göz önüne alırsak Thomos'ı uzaktan gelen, tepeden inen her türlü düşmana karşı kelle uçurma görevinde kullanabiliyoruz. Thomos'ın bunların dışında ekstra bir özelliği yok. Ha bir de unutmadan Ray'in bıçaklarından onda da mevcut. İstediği an bıçakları düşmana fırlatıp, koca bedeninin çuval gibi yere serilmesine sebebiyet verebiliyor. Tabi bunlar karakterlerin has özelliklerini oluşturuyor. Birde oyunun size verdiği ödül niteliğindeki özellikler var. Şöyle ki oyunda bir adet özel güç barı bulunuyor ve başarılarınıza göre doluyor. Kıvama geldiğindeyse oyun size ayrıcalık tanıyor. Mesela Ray'le 12 farklı hedefe kurşun yağdırırken, Thomos'la ise ağır çekimde hareketsiz kalan 6 düşmanı tek hamlede yere indirebiliyorsunuz. Hoşunuza gitti değil mi?




İtiraf etmeliyim ki, Ray'le oynarken aldığım keyif en üst seviyeye çıktı. Bunun sebebiyse; Ray'e eklenen birtakım özelliklerin oyuncuya yeni tatlar tattırması. Zaten söz konusu özellikler sadece seride değil, FPS türünde de ilkleri oynuyor. Bu yüzden CoJ: BiB'i sıradan FPS'lerden ayırmakta zorluk çekmiyorsunuz.

Bak dostum vahşi batının kendine has birtakım kuralları vardır. Ve sen bu kurallara çabucak alışsan iyi olur.

CoJ: BiB'de Left 4 Dead benzeri bir bölüm sistemi mevcut. Temelde beş adet bölüm var ve bu bölümler kendi içinde üç kısıma ayrılıyor. Yani biraz matematiğin nimetlerinden faydalanırsak; 5*3 gibi basit bir işlemden sonra, oyunda 15 bölüm olduğu sonucuna varırız ki bu cevap bizi ÖSS'de milyonlarca insanın önüne alır (ama nedense evdeki hesap hiç bir zaman çarşıya uymaz). Tabii ki konumuz bu değil. CoJ: BiB bunca bölümünün yanı sıra 6 adet yan bölümüyle 8 ila 10 saat arası değişkenlik gösteren bir oynayış süresine sahip. Ekstra olarak her bölüm sonunda sizi bir düello bekliyor. Mantık aynı; tek yapmanız gereken çan sesini iyi takip edip, doğru zamanda tetiğe basıp, düşmanı delik deşik etmek. Sonrasında ufka selam verip, bir sonraki bölüm için biletinizi almak fazlasıyla yeterli. Aslında bu tür bilgilere fazla takılmayı sevmiyorum. Çünkü okuyucuyu salak yerine koymak gibi bir şey oluyor. Sonuçta bunların hepsini siz farkedebilecek ve uygulayabilecek kapasiteye sahipsiniz. O yüzden ben direk oyunu oynarken hoşuma giden şeylerden bahsetmek istiyorum. Zaten bir oyun editörünün görevi başka ne olabilir ki? En başta oyunun çizgisel bir yapısı olduğunu kabul etmek gerek. Oyun sizi nereye sürüklerse, o tarafa gitmek zorundasınız. Her ne kadar yan görevlerde serbestliği oldukça yüksek dozda hissetsek de, ana görevlerde durum genellikle böyle. Ama neyse ki, CoJ: BiB kendi keline bir nebze olsun çözüm bulmuş. Şöyle ki, çizgisel oynayış, tamamen oyuncunun zekasına ve hünerlerine bırakılan bir sistemle aşılmış. Mesela oyunda düşmanların nereden saldıracağını, nerelerden çıkabileceklerini tamamen zekanızla çözmeniz gerekiyor. Düşmanı gördüğünüzdeyse kontrol tamamen elinizde. İstediğiniz stratejiyi ortaya koyup, hünerlerini konuşturabiliyorsunuz. Bu sayede monotonluk "önüne geleni indir" izlenimi büyük ölçüde azalıyor. Monoton yapıya son darbeyiyse karşılacağınız sürprizler vuruyor. Bölümler genellikle baskın yapma ya da baskından kaçma gibi basit bir döngü içinde geçip dursa da, bazı bölümlerin zekice kurgulandığı ve sizi şaşırttığı bir gerçek. Bir bakmışsınız farkında olmadan, "Vay canına, helal olsun, yürü be koçum" gibi baba cümleler kurmaya başlamışsınız bile.