Bir işin ustası olmanız, o konuda her zaman bir şaheser yaratabileceğiniz anlamına gelmez. Bu genel kuram her konu için geçerlidir ve örneklerini de her köşede görmek mümkündür. The Witcher ise rol yapma oyunları (RYO) alanında, CD Projekt'in örneği. Pek adı sanı duyulmamış bir grup, piyasadaki en güçlü oyun firmalarının alanına çekingen adımlarla girip, sessiz sedasız bir oyun çıkartarak, hepsine "bakın, bu iş böyle de yapılabiliyor" demeyi bilmiş ve biz fanilere oynaması inanılmaz zevkli ve sibek taşı gibi ekran önünde dururken, kafamızın içindeki kullanıma açık bölümleri de çalıştırtmayı becermiş bir firma.

The Witcher "dünyanın en iyi oyunu" gibi bir sıfatı haketmiyor (zaten öyle bir sıfatı herhangi bir oyuna yapıştırmak da mümkün değil, çeşitlilik içinde yitecek bir fikir bu, neyse) belki ama birçok konuda o kadar başarılı uygulamalar ile karşımıza çıkıyor ki, biz "rol yapanların" yüreğine su serpiyor, yüzünü güldürüyor, kırlarda koşturtuyor.

KİMSİN SEN?

The Witcher aslında sıfırdan yaratılmış bir hikaye değil. Andrzej Sapkowski (ismi ilk seferde doğru söyleyen Taksim füniküler - bu doğru mu bilemedim şu an - sistemde bedava tur kazanıyormuş) isimli Polonyalı bir yazar, 1986 yılında "The Witcher" adıyla yazdığı kısa bir hikayeyi, Polonya'daki önemli fantezi kurgu dergilerinden biri olan "Fantastyka" üzerinden okuyuculara ulaştırınca ortalıkta fırtına gibi esmeye başlıyor ve hikayelerinin devamı geliyor. Hikayelerindeki ana karakter ise Geralt, tıpkı oyunumuzda olduğu gibi.

Geralt, mutasyon hadisesi üzerinden şekil şemal itibariyle birazcık değiştirilmiş bir katil ve diğer tüm "Witcher"lar gibi, o da ortalıkta dolaşan yaratıkları avlamakla yükümlü. Buraya kadar her şey klişeye yakın bir eksende ilerleyen fantezi kurgu hikayesi iken, iş Geralt ve diğer "Witcher"ların toplumda hem ihtiyaç duyulan hem de farklı olduklarından ötürü dışlanan tipler olması ile biraz daha özelleşiyor ve derinlik kazanıyor. Gelelim bizim hikayemize...

GERALT OF RIVIA

Hikayemizin hemen başında, hafıza kaybı geçirmiş ve bilinçsiz halde bulunan Geralt'ın, yani karakterimizin, kim olduğunu ve ne işle uğraştığını öğrenerek The Witcher dünyasına adımımızı atıyoruz. Hikayeyi bilmeyenler için de The Witcher dünyasının nasıl bir yer olduğunu kısaca tasvir etmeye çalışan yapımcılar, bunu birçok oyunun yaptığı gibi bayağı ve alenen yapmaktansa, satır aralarına serpiştirilmiş güzel göndermeler ve oldukça başarılı diyaloglar ile bize sunuyor ve hemen burada, oyunun ilk ve en önemli özelliklerinden biri ile tanışıyoruz: Hikaye anlatımı.

Teknik anlamda sıkıntıları olan bir oyun olmasına rağmen, The Witcher'ın hikaye anlatımı ve akışı öyle güzel ki, oyun sizi masa üstüne attığı zaman bile sakin sakin tekrar oyunu açıp, kaldığınız yerden (güncel bir kayıt noktanız yoksa, biraz üzülerekten) oyuna devam ediyorsunuz. Hikayenin anlatımındaki önemli etkenlerden biri karakterlerin son derece oturaklı ve gerçekçi olması. Bunu yapabilmek için de oyunun içinde bulunan cinsellik ve şiddet öğelerinden kaçınıp, hedef kitleyi genişletmek gibi ticari bir yolu reddeden CD Projekt'i kutlamak gerek. Evet, The Witcher 18 yaş ve üzerine hitap eden bir oyun. İçeriğindeki cinsellik, şiddet gibi öğelerin yanında (ki bunlar 18 yaş için bence tek sebep olamaz), oyunun içerisinde yapmanız gereken tercihler de sizi son derece düşünceli dakikalar ile başbaşa bırakıyor. Çerez birçok rol yapma oyununun aksine, The Witcher'daki seçenekler hemen hemen hiçbir zaman "siyah-beyaz" şeklinde değil, daha ziyade "gri, füme, metalik gri, obsidian ama beyaz ışıklı" gibi, insanı hep zorlayan ve tercih konusunda tıkayan seçenekler. Bu oyunu korkunç zevkli hale getirirken, oyunun bir özelliğini daha bize sunuyor: Çok yönlülük.

Çok yönlülük derken, yine birçok oyunun yaptığı "seç, sonucu gör" gibi basit bir yol değil bahsettiğim. Öyle ki, bir tercih yapıyorsunuz, sonucunu görüyorsunuz ama size gösterilen sonuç aslında buzdağının ucu oluyor ve tercihinizin asıl etkisini, belki üç bölüm sonra hissediyor ve anlıyorsunuz. Bu da oyunu tekrar tekrar oynanabilir kılıyor. Yani "kaydet, seç, gör, geri yükle, diğerini seç" gibi bir taktik pek işe yaramıyor. Hikaye üzerine iyi kafa patlatıldığını görüyoruz. Temel olarak üç ana daldan ilerletebildiğimiz hikayenin alt dalları oldukça fazla ve bu da The Witcher için önemli bir artı puan. Barlarda dövüşlere katılıp para kazanabiliyor, kumar oynayabiliyor ve resmen dönemin eğlencelerini yaşayabiliyoruz. Genel eve bile gidebiliyor, "tavladığımız" bayanlar ile ilgili çıkan cinsel içerikli kartları toplayabiliyoruz. Bu kartların sansürlü ve sansürsüz versiyonları var, bendeki oyun sansürsüzdü. Sanırım Amerika'daki versiyonlarında sansür var, neyse.

Alt dallarda ise yine oyun bize "hammal görev" denilen, sadece tecrübe kazanıp seviye atlamak için yapılan görevlerden değil, mantıklı ve kendi içerisinde tutarlılığı olan görevler veriyor. Bu da büründüğümüz kimliği asla unutmamamızı sağlıyor ve eşsiz bir deneyim sunuyor. South Park izleyenler "World of Warcraft" bölümünü bilirler. İşte oradaki gibi, saatlerce koyun kesip seviye atlamak gibi acayiplikler yok. "Evladım, yaşlandım ben şu zamazingoyu şuraya taşı da sana puan vereyim" gibi görevler de yok. Her görev mantıklı ve aldığımız tecrübe puanları da buna göre. Tecrübe demişken...