İsveçli yapımcı Massive Entertainment’ın Ground Control serisinden sonra geliştirdiği gerçek zamanlı stratejisi, 2007 sonlarında piyasayı sallamıştı. World in Conflict, cesur bir tarz benimseyerek “üs kur, adam bas, kazan” kısırlığını tarihe gömen bir oynanışla herkesin büyük beğenisini kazanmıştı. Devam oyunu çalışmaları geçtiğimiz ay sonuçlandı ve ilk oyundaki savaşın “diğer tarafı”nı kontrol etme vakti bir ek paket sayesinde geldi. Sovyetler Birliği’ni yönettiğimiz bu ek pakette, yaklaşık iki yıl önce bıraktığımız yakın geçmişteki Üçüncü Dünya Savaşı’nı, bakalım nasıl farklarla karşımızda bulacağız.
Öncelikle hemen yukarıdaki sorunun cevabını vermekte fayda var. Soviet Assault’un ilk oyundan hiçbir farkı bulunmamakta. İlk oyunun üzerine kurulan bu Sovyetler Birliği paketinin içeriğinde altı tek kişilik görev ve iki yeni multiplayer harita mevcut.

İlk bölüm, oyun içi motorla hazırlanan ara sahne ve heyecan dolu müzikler ile başladı. Gözlerim yuvalarından fırlayarak bir solukta bitirdim. Ancak o da nesi! İkinci bölümü beklerken yaklaşık 1.5 yıl önceki oyunun giriş demosu, ardından da ilk bölümü karşımdaydı. O an anladım ki oyunun bölümleri “iki - üç Amerika, bir Sovyetler Birliği” şeklinde ilerleyecek ve senaryo, komple bir sunumla diğer tarafa eklenerek tekrarlanacaktı. Açıkçası böyle bir tercih karşısında küçük çaplı bir şok geçirdim. “Nasıl olur da bizi aynı oyunu tekrar oynamaya zorlarlar” diye sinir harbi içinde biraz daha oynadım, üçüncü bölümden sonra bir yeni görev daha, ardından yine Amerika, sonra biraz daha... Derken toparlanarak oyunu tekrar büyük bir keyifle oynamaya başladığımı fark ettim ve aynı bölümleri uzun zaman önce oynamış olsam da büyük bir keyifle tekrarını getirdim. Ancak böylesine bir tercihle oyunu oynamaya zorlanmamız, gerçekten de çoğu oyuncunun keyfini kaçıracak gibi.

Oyunun yapısal anlamda getirdiği en büyük yenilik, getirilen puan sistemiyle haritaya birlik sipariş edilmesi ve daha öncede söylediğim kısır döngünün kırılması idi. Eşsiz Company of Heroes ile birlikte bu cesur tarzı benimseyen WiC, benzer tüm stratejilerden kolaylıkla ayrılıyordu. Oyunda, harita dışı destek almak da puan sistemiyle mümkündü. Topçu ateşlerinin, ağır ve nükleer bombardımanın aralarında bulunduğu bu “off-map artillery” desteği, oyunun keyfine keyif katıyordu. Tabii ki en önemli olansa oyunun inanılmaz grafikleriydi. Eski oyundan bahsederken aynı zamanda yeni oyunu da anlattığımız için tüm bu özellikleri ek pakette de bulabileceğiz.
İki yıl öncesinin teknolojisiyle hazırlanan Masstech Game Engine, yine son derece sağlam bir sistem ihtiyacını beraberinde getiriyor. Detayları kısarak her tür sistem sahibinin oynayabileceği, iyi optimize edilmiş bir oyun yaratılmış olsa da, zerre eskimemiş grafiklerin gerçek tadını alabilmek için hala ciddi bir sisteme ihtiyaç var. Geçen iki yıl içerisinde toplanan sistemlerle nispeten daha kolay tadına varılan oyun, DirectX 10’un da tüm nimetlerinden faydalanmakta. Oyundaki patlama efektleri, yansımalar, birimler ve çatışmanın tüm detayları hala mükemmel, hala benzersiz. Oyuna eklenen görevlerse az sayıda olsa da gerek tasarımları, gerekse gitgide artan heyecan dozuyla son derece keyif veren bölümler olmuş.

Oyundaki sunum, dramatik yapı, inanılmaz ses aktörlüğü ve ara demoları ile zaten mükemmeldi. Şimdi aynı yapıyı, Üçüncü Dünya Savaşı içindeki Sovyetler tarafında da görmekteyiz. İlk oyundaki kahramanlarımız Bannon Sawyer ve Parker’a, Malashenko, Orlovsky ve Romanov gibi komutanlar ve askerler ekleniyor.Tabii ki onları merak eden ve onlar için endişelenen sevdikleriyle birlikte... Oyunda gitgide artan heyecan dozuyla birlikte, yaptığımız taktikler ve kullandığımız ağır silahlar bize savaşta her iki tarafı da keyifle yönetme şansını veriyor.
Massive Entertainment’ın bize sunduğu hikayenin temeline kısaca bakmak gerekirse; aslında bir komplo teorisi işlenmekte. “Sovyetler Birliği çökmeseydi ne olurdu?” sorusunu ve nükleer korkuyu alternatif bir senaryoyla yansıtan yapımcılar, Amerika ile Sovyetler Birliği’ni karşı karşıya getirerek kötümser bir Soğuk Savaş hikayesi yazmışlar. Bu Soğuk Savaş dönemindeki silahlanma yarışının ardından, Sovyetler önce Batı Avrupa’yı işgal ediyor, Amerika’nın yardım göndermesini fırsat bilerek de Seattle kıyılarından -zayıf kalan süper güce- sürpriz bir çıkarma yapıyor. Ardından da Avrupa ve Amerika’nın kaderi, kontrol ettiğimiz çoklu güçler vasıtasıyla biz oyunculara kalıyordu. Dünyanın belki de karşılaşabileceği en kötü senaryolardan biri olan bu hikaye ilerledikçe, heyecan da gitgide artıyor ve duygu dolu anlar yaşanıyordu. Aslında klişe gibi gözüken ancak yaratıcı da bulunabilecek bu senaryonun işlenişi ve sunumu, hikayenin bizlere başarıyla geçmesindeki en büyük etkendi.

Toparlarsak; yapacağımız taktiklerle 1989 yılında geçen ve tamamen hayal ürünü bir dünya savaşına yön vereceğimiz bu müthiş stratejiyi tekrar oynamaktan çok büyük bir keyif aldım. Yeni görevler de gayet başarılı bölüm tasarımlarına sahip; ayrıca sayıları az da olsa gayet doyurucular. Müthiş bir sunuma sahip bu hikayeyi bir bütün olarak tekrar oynama fikriyse ilk bakışta gayet yerinde bir tercih. Ancak ne kadar başarılı bir oyun olursa olsun, sizi tekrar aynı şeyleri yapmaya zorlaması affedilecek cinsten bir şey değil. Sonuç olarak beni ilk şok dışında pek rahatsız etmemiş olsa da es geçemeyeceğim bu dayatma nedeniyle, oynanabilirlik üzerinden genel notunu bir puan düşürdüğüm oyun, yine de ışıl ışıl parlamakta. Esas oyun olan World in Conflict’i hiç oynamamış olanlarıysa Soviet Assault ile bulunmaz bir hazine beklemekte.