meltem

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, pireler berber iken, develer tellal iken kırmızı başlıklı bir kız yaşarmış. Kırmızı kapüşonlu bir mont giydiği için bu adı almış küçük kızımız. Günlerden bir gün kırmızı başlıklı kız... Pardon, ben masalı anlatmaya başlamışım fark etmeden. The Path’in etkisinde çok mu fazla kaldım acaba?

Bekle beni büyükanne!

The Path, Tale of Tales ekibi tarafından “Kırmızı Başlıklı Kız” masalından esinlenilerek üretilmiş bir oyun. Oyun toplamda üç bölümden oluşuyor. İlk bölümde -ki bu bölüm aynı zamanda oyunun ilk sahnesi- altı tane, yaşları dokuz ile 19 arasında değişen kızla karşılaşıyoruz. Bu cici kızlar oyunun karakterleri. (Burada hemen bir parantez açarak belirtmek isterim; oyunu bu altı karakterle bitirdikten sonra bir adet “bonus” karaktere sahip oluyoruz.) Altı karakterden birini seçtikten hemen sonra -bir saniyeliğine- o ana kadar bizimle ilgilenmeyen bütün cici kızlar gözlerimizin içine bakıyor. Sahne değiştiğinde, bir kısmı asfalt olan bir yolda buluyoruz kendimizi. Durduğumuz noktada asfalt sona ermiş, dar bir patika önümüzde boylu boyunca uzanıyor. İki tarafımız göz alabildiğine ağaç, çiçek, börtü, böcek kaplı. Biz bulunduğumuz ortamı anlamaya, keşfetmeye hazırlanırken ekranımızda bir yazı beliriyor: “Büyükannenin evine git ve patikadan ayrılma!” Eğer bu ekranda beliren tavsiyeyi (!) dinler ve patika boyunca dümdüz ilerlerseniz gerçekten de büyükannenin evine ulaşıyorsunuz. İçeri girip büyükannenin yanına vardığınızda ise sizi “Başarısız oldun!” mesajı bekliyor. Buradan çıkaracağımız sonuç; yumurtasız menemen olmaz! Pardon, ekrandaki uyarıyı göze almamamız gerektiği olacaktı. Buradaki amaç ise ekranda beliren uyarıları çok dikkate almamamız ve oyunu kendi irademizle, keşfetme arzumuzla oynamamız gerektiğidir. Kısacası kendi kendimize bu büyülü ormanın altını üstüne getirmeliyiz. Patikanın başındayken etrafa baktığımızda orman o kadar güzel, neşeli ve parlak görünüyor ki manzarayı seyre dalmanız işten bile değil. Ancak madalyonun diğer yüzü hiç de bu kadar iç açıcı değil maalesef. Ormana adımınızı atar atmaz karanlık, mistik bir dünya sizleri bekliyor; böylece oyunun ikinci kısmına başlamış oluyorsunuz.



Sanırım kayboldum!

The Path’i oynarken oyunun gidişatıyla ilgili neredeyse hiçbir bilgi verilmemekte. Bu da doğal olarak bir kafa karışıklığına sebep oluyor. Tale of Tales bunu bilinçli yapmış olabilir ancak yapay zekanın her zaman isteklerinize tam anlamıyla yanıt verememesi ya da kamera açılarının bazen kontrolden çıkması biraz can sıkıcı bir durum olmuş. Şayet ormanın bir bölümünde çok fazla vakit geçirirseniz gizemli bir orman perisi sizi alıp patikaya geri götürüyor.

Çiçekler dalında güzeldir

Ormanın derinliklerinde dolaşırken önünüze çıkan sarı çiçekleri toplamaya başladığınızda, ekranınızın kenarlarında işaretler belirmeye başlıyor. Bu işaretleri takip ederek belli bölgelere varıyorsunuz. Bu bölgeler bir kamp ateşi olduğu gibi tiyatro sahnesi de olabiliyor. Seçmiş olduğunuz karakterin karakteristik özelliklerine bağlı olarak, varacağınız bölgeler de değişiklik gösteriyor. Böylece her bir karakterle farklı yerler keşfedeceksiniz, her bir karakterle oyunu bambaşka bir açıdan oynayacaksınız.

Korkmak ya da korkmamak...

Oyun boyunca sizi koltuğunuzdan düşürecek pek bir korku unsuruyla karşılaşmayacaksınız. Ancak korku seviyesinin yüksek olmaması sizi bu ormanın gizemlerini çözmekten alıkoymuyor. Şunu da belirtmemde fayda var; The Path’i oynarken özellikle nesnelerle etkileşime geçme esnasında sabırlı olmanız gerekiyor. Oyun zaten sabır, yavaşlık, dinginlik üzerine kurulu. Bir an önce çiçeği toplayayım, ateşi söndüreyim gibi aceleci tavırlardan şiddetle sakınmalısınız. Karakteriniz bir nesneyle etkileşime geçeceği sırada, kontrollerden elinizi çekip sabırla karakterimizin işini bitirmesini beklemeliyiz.

Kurtsuz bir masal olur mu?

Oyunun son kısmı olan üçüncü bölüme geçmek için, ormanda bir yerde duran kurdu bulmanız gerekmekte. Bu kurdu bulduğunuz an büyükannenin evine geçiş yapmış oluyoruz. Burada şuursuzca ilerleyerek garip odalar arasında geziniyorsunuz diyor ve hikayeyi bitirme kısmını sizin keşfinize bırakıyorum.

Karakterlerimizi tanıyalım

Robin

Robin, altı kız kardeşin en küçüğü. Dokuz yaşında olan Robin oldukça hareketli bir çocuk. Ormanda oyun oynamayı seviyor ancak sadece patikada. Annesi, Robin’e asla ormana gitmemesi gerektiğini söylüyor ve Robin de hiçbir zaman bunun nedenini sorgulamıyor. Kurt, en sevdiği hayvan. (İlginç.)

Rose

Rose yaşına göre olgun biri. 11 yaşındaki Rose, dünyaya pembe gözlüklerle bakmaktadır. Ağaçların hışırtısını, gökyüzünde uçuşan kuşları, patika boyunca uzanan çiçekleri çok sevmektedir. Doğaya karşı o kadar hassastır ki doğadaki en küçük canlıyı bile korumaya çalışır. Peki, tatlı Rose’u güneşin bir daha asla üzerine doğmayacağı, karanlık ormandan kim koruyacak?
Ginger

Orman yeni maceralar için bulunmaz bir yer! Ayrıca büyükannenin evine gitmede daha eğlenceli bir yol. Ginger da böyle düşünüyor. Etrafta koşturuyor, ağaçlara tırmanıyor, eline geçirdiği sopayla etrafındaki şeylere vuruyor. Ancak Ginger 13’ünde henüz. Sizce de erken değil mi bu tür eğlenceler için?

Ruby

Ruby 15 yaşında ve biraz “psikopat”. Toplumlardaki bozulmalardan zevk almaktadır. Ancak ya kendisi bu bozulmanın içinde yer alırsa?

Carmen

17 yaşında olmak... Bir kız için harika bir yaş. Carmen de bunun farkında ve çocukluk dönemlerini geride bırakmanın, yeni Carmen’in tadını çıkartıyor. Tek istediği; sıcak, yakışıklı ve kendisini güvende hissettirecek bir erkeğin ilgisi.

Scarlet

Altı kız kardeş arasında en büyüğü Scarlet. 19 yaşında olan Scarlet, diğer kardeşlerinin sorumluluğunu üstlenmiştir. Bu ağır görevin getirmiş olduğu sessizlik ve yalnızlık onunla beraber mezara kadar gidecek gibi görünüyor.