Hayat gerçekten çok ilginç… İnsanlara ne şartlar altında, ne gibi dersler vereceği belli olmuyor. Bazen de; var olan ama unuttuğumuz dersleri hatırlatıyor. Arka arkaya piyasaya sürülen birkaç başarılı film uyarlaması oyundan sonra; acaba makus kader değişti mi diye kendi kendime sormuştum. Lego serisi, Batman: Arkham Asylum gibi muhteşem olmaya aday bir yapım ve Ghostbusters beni umutlu olmaya itmişlerdi. G.I Joe: Rise Of The Cobra’yı inceledikten sonra şu yanıtı verebilirim; istisnalar olsa da, film uyarlamaları genellikle özensiz ve oyun piyasasına hiçbir şey katmayan, aksine o piyasadan çalan yapımlardır.

G.I Joe; çocukluğumuzun en önemli yapımlarından biriydi. Her ne kadar çoğu yönden popülist bir yapım olsa da, keyifli zaman geçirttiği gerçeği yadsınamazdı. Bu animasyon yapımı, günümüze kadar sürüp gitti ve birçok izleyicinin beğenisini topladı. Bu kadar popüler olan bir yapımın önce filminin çekilmesi, ardından bu filmin oyununun yapılması kaçınılmazdı. Kaçınılmaz ne yazık ki gerçekleşti, eğlenceli filminin aksine ortaya oldukça kötü bir oyun çıktı.

"Yapımın grafikleri, 2000'li yılların başındaki kaliteyi aşmakta bile zorlanıyor."

Oynanış açısından G.I Joe: Rise of the Cobra’nın, Gears of the War’ı andırdığını söyleyebilirim. Vurguya dikkat etmenizi öneririm, çünkü yalnızca uzaktan andırıyor. Yapımı çalıştırdığımızda, üç sınıf arasında seçim yapabildiğimizi görüyoruz. Bu sınıflar; Commando, Heavy Weapons ve Soldier. Commando’ya, ninjamız Snake Eyes’ı örnek gösterebiliriz. Yakın dövüş, çeviklik ve hız üstüne kurulmuş bir sınıf ve bu oyun için eğlencede söz edilebilirse oynanışı en eğlenceli olanı. Heavy Weapons ise bekleyeceğiniz üzere, uzak mesafeli silahlar üstüne kurulmuş. Vur, kır, parçala ve nişancılık becerilerini geliştir. Soldier ise iki sınıfın dengesinde kuruluyor. Buna da esas oğlan Duke örnek gösterilebilir. Aksiyon oyunlarından bekleneceği üzere yapımda birçok bonus mevcut. Kendinizi power-up’larla güçlendirebiliyorsunuz. Üstün zırhlarla silahlar kuşanabilir, sonik hızlara ulaşabilirsiniz. Hatta zaman zaman yapımdaki taşıtları bile kullanabilirsiniz. Ancak power-up’lar kısa süreli eğlence vaat etseler de, oyunun durağan yapısında eriyip gidiyorlar.

Grafikler de, Rise of the Cobra’nın başka bir eksikliği. Double Helix Games, Silent Hill: Homecoming’in yapımcı firmasıydı. Oyun pek çok yönden eleştirilebilirdi, ancak grafiklerine pek laf edilemezdi. Anlaşılan firma, Rise Of the Cobra’yı yeterince ciddiye almamış. Yapımın grafikleri, 2000’li yılların başındaki kaliteyi aşmakta bile zorlanıyor. Buna berbat kamera açılarını da ekleyin. Bu kamera açıları ile RPG grubuymuşçasına yanınızda savaşan dostlarınız kurtların arasına kuzu haline geliyor. Ne onları koruyabilirsiniz ne de onlar kendilerini koruyabiliyor. Hoş düşmanlarınız da pek Einstein sayılmazlar. Rise of the Cobra’nın yapay zekâsı fena halde IQ eksikliği çekiyor.

"Takım arkadaşlarınızın yapay zekası yok. Ne sizi, ne de kendilerini koruyabiliyorlar. Düşmanlarınız da pek Einstein sayılmazlar. "

Aynı tas, aynı hamam

Durağan yapısı ile Rise of The Cobra’dan sıkılmanız bir saatten fazla sürmüyor. İlk bölümü geçtikten sonra, diğer bölümleri adeta ezberliyor ve düşmanın nereden, ne zaman çıkacağını adınız gibi biliyorsunuz. Yapım en ufak bir heyecan unsuru sunamıyor. Daha önce de bahsettiğim üzere; power-up’lar biraz keyif sunuyor lakin bunlar anlık patlamalardan öteye gidemiyor ve fena halde sıkıyor.

Rise of The Cobra’nın, iyi denilebilecek unsuruysa ses ve müzikleri oluyor. Filmdeki oyunculardan pek çoğu, oyuna da seslendirme desteği vermiş. Power-up’lardan topladığınızda, TV’nizin hoparlörlerinden “Yo Joe” çığlığını duyuyorsunuz. Arka plandaki müzikte hiç kötü sayılmaz. Yapım insanın içini kaynatamasa da, müzik kaynatıyor.

Oyun yapımcılarının, artık büyük prodüksiyonların isimlerinden yararlanmayı acilen bırakması gerekiyor. Ya bu tür bütçelere uygun yapımlar ortaya çıkarmalı ya da oyunseverlerle alay etmeyi bırakmalılar. Çünkü bu tür yapımlar, oyundünyasını birkaç yıl geriye götürüyor ve meraklılara biraz hitap etmekten fazlasını yapamıyorlar.