DarkSiders 2 oyununu henüz bitirdim. Kendi yorumlarımla oyunu inceledim ve buyrun incelemeye geçelim hemen..

Darksiders II, geçtiğimiz birkaç aya kadar del Toro'nun 2013'te piyasaya sürülmesi beklenen (ne yazık ki şimdi Araf'ta kalan) korku oyunu inSane'in de yapımcılığını üstlenen Vigil Games'in ilk oyununa devam niteliği taşıyor.

İlk oyunu oynayanlardansanız oyunun genel yapısının, mekaniklerinin, bulmacalarının hatta konusunun bile piyasadaki diger oyunları anımsattığını gülümseyerek fark etmişsinizdir. Bana oyunun genel gizemleri Tomb Raider serisini hatırlattı. Çünkü Lara Croft gibi tepelere atlıyoruz. Ordan oraya nasıl geçerim 2 saat takılıdım düşündüm. Hatta bazen aman bu ne imkansız deyip normal ana görevime devam ettim. Şimdi dersiniz bana internette tam çözüm videoları var diye. Orda adamlar direk görevleri yapıyorlar onlar bile uğraşmamış size diyeyim. Eğer çok zeki ve sabrınız varsa o gizli yerleri bulmanızı tavsiye ediyorum.

İkinci oyunu da parça parça incelerseniz içerisinde kült olmuş ve piyasanın ufkunu açan yapımlarla karşılaşacaksınız. God of War'dan alınan aksiyon, silah kullanımı, Prince of Persia'dan alınan zıplama, tırmanma gibi platform oyunlarına has özellikler ile Darksiders II, bir çok oyunu bir araya getirip bu oyunların tek başına gösterdiği başarıyı bütün bu ödünç almalarla yakalayamayan uzun süreli, bol eğlenceli, sık sık tekrarlayan, yaz aşkı kıvamında bir oyun.


SAVAŞ (WAR)

Darksiders II, tıpkı ilk oyundaki gibi Kıyamet'in Dört Atlısı'nın hikayesini anlatmaya devam ediyor. Bu sefer ilk oyundaki kahramanımız Savaş (War)'ın kardeşi Ölüm ile oynuyoruz. Ölüm (Death), kardeşinin bütün insanlığın yok olmasından sorumlu olduğuna inanmıyor ve Savaş'ın adını temizleyip insanlığı kurtarmak adına cennet-dünya-cehennem üçlüsü arasında ilk oyunun iki-üç katı uzunluğunda süren bir maceraya atılıyor..

Darksiders II'nin God of War'dan esinlendiği belli olan yanları var demiştim, ne demek istediğimi biraz açayım. Ölüm, aynı anda toplam iki silah kullanabiliyor. Biri hızlı, güçsüz ilk silah ve yavaş ama daha güçlü olan ikincil silah. Her oyunda vardır zaten böyle bir zihniyet. Kılıç ile Balyoz'u karşılaştırdığını düşünün burda da. Balyoz (ikincil) ağır ama fazla zarar verir. Kılıç (birincil) hafif ama az zarar verir. Bu silahların yanında oyunda ilerledikçe kazandığınız şeytanları çağırarak düşmanlarınızın üzerine salma veya bir süre Ölüm'ü cok daha güçlü bir savaşçı yapma gibi özel güçlerle, mümkün olan en hızlı şekilde hareketlerinizi birleştirerek maksimum kombo sayısıyla düşmanı bütün oyun boyunca kesiyor, doğuruyor sonra yine kesiyorsunuz. Düşmanları keserken bazı istisnalar hariç stratejiye gerek duymuyorsunuz. Yana kaç, vuruşları birleştir, gerekirse özel gücü kullan ve düşmanı alt et taktiği, tüm oyunu rahatça bitirmenize olanak tanıyor. Hareketleri birleştirme özgürlüğü bir yere kadar hoşunuza gitse de, hep aynı taktikle zorlanmadan ilerledikçe oynadığınız bir yığın saatin ardından bu dövüşler çekilmeyecek kadar sıkıcı olabiliyor.

Darksiders II'yi büyük bir şevkle bekleyen oyuncuları en çok çeken özelliklerden biri de oyunun kocaman, keşfedilmeye açık bir haritaya sahip olması. Bu haritada istediğiniz şekilde gezebiliyor, yaratıkları öldürüp zindanları yağmalayabiliyor veya Ölüm'ün kendisi de olsanız, yaşayanların güzelliğine dalabiliyorsunuz. Fakat büyük bir oyun alanıyla oyuncunun karşısına çıktığınızda tekrarı, sıkıcılığı önlemek adına çaba göstermeniz gerekiyor. Ne yazık ki Darksiders bu konuda pek yetenekli değil. Birbirini andıran mekanlar, görülecek ve yapılacak ilginç seylerin azlığı oyunda çeşitliliği arttırmak adına pek bir şey yapmıyor ve oyunun eksik yanlarından biri olarak oyuncuya aksediyor. Koyu bir tekrar havası oyunun geneline işlemiş aslına bakarsanız. Tırmanırken, savaşırken, bombalar patlatırken hep aynı seyleri yaptığınızın farkına varacaksınız. Bir grup düşmanı öldürüp gerekli hamlelerle odadan çıkmayı başardığınızda, aynı şeyi bir sonraki odada veya arada birkaç heyecan yaşayıp tekrar tekrar yapmak, oyuncuyu heyecanlandırmaktan çok yoruyor. Atlama zıplama mantığı birbirini tekrar ediyor. Zaten doğru düzgün bir bulmaca içermeyen oyunda daha birkaç dakika önce çözdüğüm bulmacayı tekrar önüme getirmenin anlamı nedir çözemedim. Görevlerin işleyiş tarzı da çoğu oyuncunun hoşuna gidecek tarzda değil. Büyük bir oyun alanında şundan üç tane, bundan beş tane bulup getirmeniz gerekiyor, aralarda sıkıcılığı gidermek adına serpiştirilmis yaratıkları kesip biçseniz de birilerinin ayak işlerini yapıyormuşsunuz hissinden kurtulamıyorsunuz.


ÖLÜM (DEATH)


Şimdi buraya kadar okuduğunuz savaşlar çok sıkıcı galiba diyeceksiniz. Hayır öyle değil. God of War tarzı demiştim zaten. Oyuna renk katan asıl rakipler bölüm sonu canavarları. Her seferinde daha değişik şeyler sizi bekliyor. Onları öldürmek içinde birbirinden farklı taktiklerle kendinizi zorlayacaksınız.

İnventory sistemi sayesinde yere düşen para ve itemleri siz zahmet etmeden otomatikçe karakteriniz topluyor. Hatta eğilmeden yani sizi bekletmeden. Benim en beğendiğim özelliği de Inventory'de ki silahın benim silahım ile karşılaştırması ve Yeşil Ok, Kırmızı Ok çıkartarak bunu söylemesi. Ayrıce yerden sadece silahta değil. Zırh, Bot, Eldiven, Kolye vs. herşey çıkabiliyor. Zırhları giyince üstü çıplak olan karakterinizin üstünde o zırh meydana geliyor buda güzel bir hoşluk yaratmış.

Genel olarak oyunda çok fazla olumsuzluk olsada oynanmaya ve denenmeye değer olabileceğini düşünüyorum. Özellikle RPG severler (AC, POP, GOW) bu oyunu denemeli. Zaman geçirmeniz ve eğlenmenizi sağlıyor. Kafam sıkıldığında açıyorum Death karakterimi 2-3 atlatıyorum hareket çektiriyorum çıkıyorum




-Puanlama-

Grafikler: 6
Oynanış: 9
Senaryo - Görev: 7
Akıcılık: 5
Kendi Tarzına Uyum (RPG): 10

Sonuç:7,4 - Oynanmaya Değer