meltem

Nükleer savaş, yıkım, dünyanın sonu... Dikkatinizi çekti mi bilmiyorum ancak bu aralar eğlence sektörü bu kavramlarla bir hayli meşgul durumda. I Am Legend, Terminator Salvation, 2012 hatta Wall-E’yi bile bu furyanın içine dahil edebiliriz. Tabi böylesi popüler bir konuya oyun sektörü de giriş yapmamış olsaydı şaşardık. Dead Rising, L4D serisi, Fallout 3 gibi dünyada oluşan bir yıkım ve sonrasını konu edinen oyunların fazlalığı gün geçtikçe artıyor. Türün son örneği ise özellikle görsel içeriğiyle henüz yayınlanmadan adından sıklıkla söz ettirmeyi başaran Metro 2033.

Metro 2033 bir roman uyarlaması, ancak neyse ki hatırladığım son roman uyarlaması oyun olan Rogue Warrior’ın izinden gitmiyor. Oyun bizleri nükleer yıkımı yaşamış olan Moskova’ya, daha doğrusu Moskova’nın uçsuz bucaksız metro tünellerine konuk ediyor. 2011 yılındaki nükleer patlama Moskova’yı yaşanılmaz hale getirmiştir ve bu patlama sonrasında hayatta kalanlar yaşamlarını sürdürebilmek için yeraltına çekilmişlerdir. Ancak her şey bu kadarla sınırlı değildir, çünkü bu kaos ortamında bir de yetmezmiş gibi mutantlar türemiş ve insanların hayatını cehenneme çevirmektedir. Tabi insanoğlunun durmak bilmeyen şiddet eğilimi de cabası, zira oyunda mutantlarla uğraştığımız yetmezmiş gibi bir de kendi türümüzden olanlara karşı mücadelelerde bulunuyoruz.

Oyun 2033 yılında geçiyor. Mutasyon artık bir üst aşamaya geçmiştir ve metro insanının “Dark Ones” ismini verdikleri yeni bir mutant türü ortaya çıkmıştır. Ve Artyom olarak bizim görevimiz ise bu türün varlığını Metro’nun politik merkezine bildirmek. Tabi bu görüldüğü kadar kolay bir görev değil. Yolumuz bir hayli uzun ve engellerle dolu.

Oyunun adından da anlaşılacağı gibi bu uzun yolculuğumuzda genel olarak metro tünellerinde dolaşıyoruz ve zaman zaman yüzeye çıkıyoruz. Ancak oyunu oynarken keşke hep tünellerde dolaşsak diyeceğinize eminim. Moskova’daki nükleer patlamanın izleri aradan geçen onca yıla rağmen hala silinmemiş. Şehir yüzeyi buzullarla kaplı, aşırı radyoaktif maddeyle dolu, insanın nefes alması imkansız, kapkaranlık bir dünya. Artık sokaklar da mutantların hakimiyeti altında. Genç ve buna rağmen üstün bir savaşçı olduğumuz için mutantlardan korkmuyoruz, ancak bizi asıl korkutan nefessiz kalma sorunu. Yüzeye çıktığımızda gaz maskesi kullanmak zorundayız, fakat kullanım süremiz kısıtlı. Bu sebepten dolayı yüzeyde çabuk hareket etmeliyiz. Ancak bu da kafi değil. Mutant düşmanlarımız fiziksel saldırılarda bulundukları için genellikle bu saldırılar sonucunda gaz maskenizde çatlaklar oluşuyor ve aşırı hasar alırsanız, gaz maskeniz kırılıyor ve sonuç olarak boğularak can veriyorsunuz.

Oyunun autosave sisteminin pek iyi işlediğini söyleyemeyeceğim. Tam saldırı altındayken ya da boğulurken bir anda oyun kendini save yapıyor ve haliyle siz de o bölüme baştan başlamak zorunda kalıyorsunuz, ancak bölümlerin fazla uzun olmaması bu durumun yarattığı dezavantajı bir nebze de olsa ortadan kaldırıyor.

Metro 2033’ü geliştiren ekipte yer alan çoğu personelin STALKER’ın yapımında da yer almış olmasından dolayı olsa gerek, oyunun atmosferi zaman zaman STALKER’ı andırıyor ancak, STALKER’da RPG ögeleri çok daha ağır basıyordu. Buna karşınsa Metro 2033 gayet düz bir senaryo akışına sahip ve silah ya da mermi gibi çeşitli envanterler satın alma dışında içerisinde herhangi bir RPG ögesi barındırmıyor.

Metro 2033 aşağı yukarı 10 saatlik bir oynanışa sahip, ancak bu 10 saat boyunca aksiyon temposu, metro şehirlerinde geçirdiğimiz vakitler hariç, bir an olsun durmuyor. Üzerimize saldıran onlarca mutant arasında dostlarımızın bağrışmaları, haydutlarla kapışmalarımız, yüzeydeyken verdiğimiz yaşam mücadelesi ve tabi bir de gördüğümüz korkutucu halüsinasyonları unutmamak gerek. Bir yere girdiğimizde veya bir çatışma anında bir anda farklı bir boyuta geçmemiz, kulağımıza gelen garip sesler, gördüğümüz garip yaratıklar... Metro 2033’ün bu kadar korkutucu ve gerilim yüklü olacağını bize kimse söylememişti.Oyunun bize sunduğu bu atmosferin oluşumunda şüphesiz ışık gölge etkileşimin payı büyük. Tünellerde genel olarak karanlıkta yolculuk yaptığımızdan dolayı tek dostumuz kendisini bile zor aydınlatan fenerimiz. Böyle olunca da oyunun genel yapısı karanlığa bürünüyor ve ister istemez garip yaratık sesleri duyduğunuzda veya karanlıkta oynaşan gölgeler gördüğünüzde geriliyorsunuz.

Oyundaki görevlerimizde genelde birileri bize eşlik ediyor ancak, bu yapay zeka elemanlarının bize pek bir yardımı dokunduğunu söylemek güç. Metro’da herkes kendi başının çaresine bakıyor, sizse herkesle ilgilenmek zorundasınız. Örneğin bir grup mutantla karşı karşıya kaldınız ve bu mutantlar yalnızca size saldırdı. Bu durumda yapay zekanın verdiği tepki genel de hiçbir şey yapmamak oluyor. Dostlarınız, mutantlar yalnızca kendilerine saldırıldığında silahlarını konuşturmaya başlıyorlar. Bana kalırsa yapay zeka aktifliği biraz daha üst düzeyde tutulmalıymış.

Düşmanlarımızın yapay zekası da fazla gelişmiş değil. Mutantlarda zeka olması zaten pek beklenmez, nihayetinde doğrudan size saldırıyorlar ancak biraz fazla duyarsızlar. Örneğin gözlerine doğru ışık tuttuğunuz halde size saldırmayabiliyorlar, sanırım ilk saldırıyı sizden bekliyorlar. Keza insan düşmanlarınızda da aynı durum söz konusu. Örneğin bir odaya girdiğinizde, o odada ki ışık kaynaklarını patlatıp, odayı karanlığa gömüp, sonra da gece görüşü gözlüğünüzün de yarattığı avantajla onların işini tek tek bitirmek gibi taktiksel saldırılar yapabilmeniz oyunun güzel yanlarından biri ancak, düşmanlarınız çoğu zaman zifiri karanlıkta fenerinizi açıp kapasanız bile sizi fark etmiyorlar. Ancak bunun dışında yapay zeka fazla bir sorun çıkarmıyor. Düşmanlarımızın birden siper arkasından çıkıp açık hedef haline gelmek gibi bir eğilimlerinin bulunmaması, size karşı iyi mücadeleler ortaya koymaları oyunun iyi yanlarından biri.

Çatışma anlarında en göze batan nokta ise daha önceden de dile getirilen silahlardaki vuruş hissi yoksunluğu. Bu tespit gerçekten de doğru. Oyunun silah kullanım şekli sizi tatmin etmeye yetmiyor. Bir Modern Warfare ya da Bad Company 2’den aldığınız silah kullanma hissini maalesef Metro 2033’te bulamıyorsunuz. Silah seslerinde yeterli vurgunun olmaması da kuşkusuz bu açığı daha da genişletiyor, ancak bu eksiklik pek büyük bir sorun sayılmaz.

Oyunun grafikleri iyi ancak sisteminize bağlı olarak görsel zenginlikte bir hayli farklılık gösteriyor. Oyunun minimum sistem gereksinimlerinde GeForce 8800 ekran kartı gösterilmiş, ancak oyunu daha düşük ekran kartlarında da çalıştırabiliyorsunuz, tabi bir takım ödünler vererek. Oyunun çevre tasarımları ve kaplamaları oldukça sağlam duruyor. Yıkım sonrası dünya atmosferi oyuncuya çok iyi yansıtılıyor. Özellikle bölüm başlarındaki anlatılar ve seslendirme başarısı bu umutsuz atmosfere kapılmamızı çok daha olanaklı kılıyor. Görsel manada en ufak ayrıntıya kadar her şey düşünülmüş. Örneğin nefessiz kalma anında önce giderek soluk alışınız güçleşiyor. O an Artyom’da ters giden bir şeyler olduğunu hissediyorsunuz. Yavaş yavaş görüntüde blurlanma başlıyor. Sonra maskeyi çıkarıp atıyorsunuz ve etrafta umutsuzca yeni bir gaz maskesi aramaya başlıyorsunuz ve ardından görüş bozukluğunuz git gide artmaya başlıyor ve sonra... Oyuna en son savelenen yerden tekrardan başlıyorsunuz.

SON SÖZLER
Metro 2033 bilhassa etkin atmosferiyle sizi kendine bağlayacaktır. Ayrıca başlarda biraz gizemli olan ve gitgide aydınlanan senaryosu da oldukça etkileyici, ne de olsa arkasında sağlam bir roman var. Gerilim türü oyun severlerin kaçırmaması gereken bir oyun. Aslında herkese bu oyunu öneriyorum. Güzel oyunlu günler...